Merhaba sevgili okurlarım; bugün birlikte Ata’mızı konuşacağız.

    İlk olarak ben 29 Ekimde okulumda ne yaptım onu söyleyeyim. Sabah erken vakitte benim gibi bütün arkadaşlarım okulda kutlama için toplandık. Okulumuzdaki kutlama törenine Ata’mıza saygı duruşu ve ardından İstiklal Marşı ile başladık. Okulumuzdaki bazı arkadaşlarım Ata’mızla ilgili şiirler okuyup, şarkılar söylediler. Bazı arkadaşlarım ise “Cumhuriyet nasıl kuruldu?” konulu metinler okudular. Hepimiz dikkatlice dinledik. Ancak;

ben okulumdaki kutlamaları yeterli bulmadım. Çünkü; ben ilkokuldayken bizi merkeze kadar bir grup halinde yürüyüş yaptırmışlardı. Ata’mızın heykeline kadar heyecan ve sevinçle ilerlemiştik. Heykele ulaştığımızda  ise çiçekler ile Ata’mızı süslemiştik. Sanki gerçekten Ata’mızı hissetmiştik. Daha sonra  her sınıf meydanda gösteri yapmışlardı. Yoldan geçenler bizi gülen gözlerle izlemiş ve alkışlamışlardı. Bizim hissettiğimiz heyecanı onlar da hissetmişlerdi sanki.

Belki de yıllar öncesini düşünüp; kendi anılarını hatırlamışlardı. Bizim yaşlarımızdayken aynı yerde aynı heyecanla o insanlar Ata’mıza minnet duygularını dile getirmişlerdi. Şimdi düşününce nesilden nesile Ata’mızı gönüllerde taşıyan biz çocuklarız. Cumhuriyet Çocukları…

   İlerde , yıllar sonra bizler de büyüdüğümüz zaman aynı şekilde çocuklardaki Ata sevgisini görünce anılarımızı hatırlayacağız.

   İşte bu duygulardan ötürü okulumdaki ya da başka okullardaki Cumhuriyet kutlamalarını yeterli olmadığını düşünüyorum.

    Pandemi nedeni ile kısıtlamalar yapıldığını duymuştum. Ancak ; alışveriş merkezlerinde neden kısıtlamalar yok? Ya da maçlarda? Ya da tatil yerlerinde….. Bunlar gibi size bir çok örnek verebilirim. Ata’mızla ilgi bir konu olduğu zaman bütün Türk milleti sokaklara dökülmeli. Buna ne pandemi ne de başka bir hastalık engel olmamalı. Ata’mız bizim için ölmeyi göze aldıysa bizler de onun için her şeyi göze alabilmeliyiz.

    Okulumuzda  biz öğrenciler için bazen para toplanılıyor. Bir sefer de Ankara için para toplansa keşke. Bizleri Cumhuriyet kutlamaları için ya da 10 Kasım Ata’mızı anmak için Anıtkabir’e götürseler ne kadar güzel olurdu. Böyle bir şeyi yaşayan çocuk asla unutamaz her halde. Ama biz daha çok sınavlar ve dersler ile uğraşıyoruz. Matematik , fen , türkçe bunların hepsi öğrenilecek öyle ya da böyle. Zaman o kadar hızlı geçecek ki… Çocukluk anılarımıza ne kadar güzel şeyler sığdırısak o kadar iyi. Özellikle de Ata’mızla ilgili anılar.

   Biz çocuklara büyük görev düşüyor. Ata’mız ‘Bütün ümidim gençliktedir.’ Diye boşuna dememiş. Biz her fırsatta onun adını dilimizden düşürmeyerek bir nebze de olsa görevimizi yerine getirmiş oluruz. Kalbimden geçen ve dizelere döktüğüm bir şiirimi sizlerle paylaşmak isterim.

             ATAM

ATAM BENİM ZEKİ Mİ ZEKİ,

SEVGİ DOLU YÜREĞİ,

CESURUN TA KENDİSİ.

SEVER BİZİ YANİ MİLLETİNİ.

BU GÜZEL VATAN İÇİN ,

CAN FEDA OLSUN DEDİ.

ATAM BENİM CANIM ATAM,

ZEKİ BEYNİ BULDU PLAN .

YENDİ KORKAK DÜŞMANLARI,

BİZE EMANET ETTİ  VATAN.

SAHİP ÇIKALIM VATANIMIZA,

MİNNET DUYALIM ATAMIZA.

Sevgi ile kalın, Hoşça kalın.