Yaşamda her şey zıttıyla var. Biri olmadan diğerinin, diğeri olmadan da ötekinin kıymetini anlayamıyoruz çoğu zaman. Bizleri korkutan bu zıtlıklar, kimi zaman birbirine anlam yükleyenler de olabiliyor. Örneğin ölüm diye bir gerçek olmasaydı nefes almanın bu denli kıymetli oladuğunu kaçımız bilebilirdik? (Ya da ölüm gerçeğine rağmen kaçımız biliyoruz o da bir muamma.)

 Önemli olan hayatımızda içi içe geçmiş olan zıtlıklardan hangisini beslemeyi seçeceğimizdir. Bununla ilgili bir Kızılderili hikayesi var. Belki de pek çoğunuz biliyordur.

Hikaye şöyle;

“Yaşlı Kızılderili reisi torunuyla birlikte kulübesinin önünde oturmakta ve az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izlemektedir. Köpeklerden biri beyaz, biri siyahtır. On iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup dururlar. Bunlar dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğidir. Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünmektedir.

Dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden özellikle siyah ve beyaz olduğunu anlamak ister. Bir gün dedesine bunun sebebini sorar; Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazlar ve ‘Onlar benim için iki simgedir evlat’ der.

‘Neyin simgesi?’ diye sorar çocuk. Dedesi: ‘İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.’

Çocuk, sözün burasında; ‘mücadele varsa, kazananı da olmalı’ diye düşünür ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir yenisini daha ekler:

‘Peki, sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?’ Bilge reis, derin bir gülümsemeyle torununa bakar ve ‘Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beslersem’ der.”

Tıpkı o Kızılderili bilgenin de dediği gibi içinizde neyi beslerseniz o kazanacaktır.

Eğer sevgi ise sevgi, kin ise kin.

Sevgiyle .