Merhaba sevgili okurlarım…

 Bugün sizlerle okulumla ilgili konuşmak istiyorum. Bildiğiniz gibi ben 5. Sınıfa başladım. İlkokuldan çok farklı ve bir o kadar da zor. Dersler , ödevler, görevler … hep arttı. İlkokulda sadece bir öğretmenim varken şimdi yedi öğretmenim oldu.

   Her dersten öğretmenim aynı gün olsa bile bir sürü ödev  verebiliyor. Her öğretmenim kendi dersini sadece düşündüğünden biz öğrencilerin ne kadar yoğun olabileceklerini düşünmüyorlar. ‘Büyüdünüz, artık ortaokullu oldunuz.’ Diyorlar. Tamam! Ödevlerimi zamanında yapıp, bitirebiliyorum. Ancak; ödevlerden sonra bana pek vakit kalmıyor. Bazenleri hafta sonuna da ödev kalabiliyor. Ben daha hala çocuğum. Oyun oynamaya hakkım var. 18 yaşından küçükler çocuk değil miydi?? Bakın ben hala çocuğum. Ortaokula geçtim diye birden bire büyümedim. Derslerimin , okul hayatımın ve çocukluğumun tadını çıkara çıkara büyümek istiyorum. Büyürken de hiç zaman kaybetmek istemiyorum.

    Gelelim bir başka konuya;

Ortaokula başladığımdan beri sınıfımda ve okulumda bir sürü kötü konuşan (küfürlü) ve kırıcı söz söyleyen bir sürü çocuk var. Öğretmenlerim böyle konuşan çocukları duyunca hemen uyarıyorlar. Uyarmalarına rağmen konuşma şekilleri hiç değişmiyor. Benim bu konuyla ilgili bir fikrim var. Bize zorunlu olarak verilen dersler gibi ‘NEZAKET KURALLARI’ derslerinin de verilmesi gerektiğini düşünüyorum. Bu sayede değişmez dediğimiz şeyleri değiştirebiliriz.

   Pandemi sürecinde okuldan uzak kaldığımız zamanda sanki çoğu arkadaşımız davranış açısından kendini hiç geliştirmemiş aksine daha geriletmiş. Aslında bir şey söylediğimizde ya da yaptığımızda karşımızdaki kişi nasıl hisseder düşünmeliyiz; yani empati kurmalıyız.

Herkes empati kurmayı öğrenirse hiç kimse üzülmez ve kırılmaz.

    Bir toplumun mutlu olabilmesi için her şey bir kişiden başlar. Okulumuzu tıpkı dünyamız gibi düşünelim. Dünyada bir sürü ülke var. Bir ülkede bir sürü insan yaşıyor. Aynı okulumuz gibi. Ülkeler sınıf, toplumlar ise biz öğrenciler. Ülkelerin yöneticileri de bizim sınıf öğretmenlerimiz. İşte koskocaman dünyamızı bizim okulumuza sığdırdım.

   Birbirimizle yarışırcasına değil, birbirimize iyi davranarak, yardımlaşarak, herkesin mutluluğu için çalışarak okulumuzu çok daha mutlu bir ortam haline getirebiliriz. Okulumuzu değiştirirsek eğer ; dünyayı da değiştirmiş oluruz.

   Evet sevgili okurlarım;

Sonuç olarak söyleyeceğim tek şey: DAHA MUTLU BİR DÜNYA İÇİN HER ŞEY BİZİM ELİMİZDE.