Kıyı…
Kıyı, önemli.
Bir adım ilerisi içeri, bir adım gerisi de dışarı çünkü.
Kıyındaki insanlara dikkat et, diye yazmıştım, yıllar evvel bir defter köşesine. Bugün ise uzun uzun kıyıda olmak üzerine sesli düşünmek, düşündüklerimin ise yalnızca bir kısmını yazmak istiyorum. Zira insan, düşündüğü her şeyi bir kalemde dökemiyor kağıda. Ya da ben pek beceremiyorum galiba. 
Her neyse...
Önce kıyınızda olan insanlar, sonra da aşağıdaki sorular üzerine iki dakika düşünmenizi istesem mesela...
Kıyınızda olan insanlar kimler?
Neden bir adım ilerisi olan içeride, ya da bir adım gerisi olan dışarıda değiller?
Niçin kıyıdalar?
Onları kıyınızda tutma sebepleriniz ve o sebeplerinizin altındaki korkularınız neler?
Çünkü içeri almanıza ya da dışarıda bırakmanıza engel olan bir şeyler olmalı illaki. İkisinden birine karar vermek yerine kıyıda bırakıyorsanız, kendinize bile itiraf edemediğiniz bazı korkularınız olabilir bir yerlerde (ya da bambaşka sebepleriniz). Hepsinin de cevabı sizde en nihayetinde. 
İki dakika…
Çok değil yalnızca iki dakika, önce kendinize sesli bir biçimde bu soruları sorup, sonra da sessizce cevaplarınızı dinleyin… 
Bu zamana kadar belki de sesini hiç duymadığınız içinizdeki siz, size en samimi cevapları verecektir (eğer siz susturmazsanız).
Zira içeride aramalı insan her şeyi.
Kendi içinde.
Çünkü içindekiler kadar görebiliyor dışındakileri.
Aynadaki  yansımasını bile...
diyerek henüz tam da  yarısındayken sonlandırmak istiyorum yazıyı. Çünkü bu defa  siz yazın istiyorum devamını. Alsanız elinize bir kağıt bir de kalem, kıyınızda tuttuğunuz insanları neden içeri alamadığınız ya da tamamen dışarıda bırakamadığınız üzerine uzun uzun sebeplerinizi yazsanız... 
Sebeplerinizin altındaki korkularınızla (eğer varsa) yüzleşseniz... 
Ardından korkularınızdan özgürleşmiş bir şekilde aynadaki yansımanıza baksanız mesela, güzel olmaz mı?
Zira  yüzleşmek özgürleşmektir çoğu zaman.
Özgürlük ise en büyük nimet.