Rahmet, mağfiret ve bereket ayı Ramazan-ı Şerif’e bizleri ulaştıran Yüce Rabbimize

sonsuz hamd ve şükürler olsun. Yüce Mevlâ, kıldığımız namazları, tuttuğumuz oruçları, cümle ibadetlerimizi kabul eylesin.

            Kur’ân-ı Kerim’de: “...Allah’ın nimetlerini saymaya kalksanız başa çıkamazsınız...” (İbrahim, 14/34; Nahl, 16/18) buyurulmaktadır.

            Nimetlerin değerini bilmek, onları kendisine karşılıksız vereni hatırlamak insanın kulluk görevidir. Güzel isimlerinden biri de “Şekûr” olan (Hadislerle İslam, II, 75)  kendisine yapılan şükranları kabul eden Allah, insanın kendisine şükretmesini, nankörlük yapmamasını istemektedir. “Siz beni anın ki ben de sizi anayım. Bana şükredin, bana nankörlük etmeyin.” (Bakara, 2/152) Allah Teâlâ, nimetlerine karşı nankörlük etmeyen, kendisini unutmayan şükredici kuluna merhamet eder ve şükrüne karşı daha fazlasını verir:  “Eğer şükrederseniz, nimetlerimi muhakkak artırırım.” (İbrahim, 14/17)

            Arapça bir kelime olan şükür, Kur’ân-ı Kerim’in temel kavramlarından biridir. Şükür kelimesi Kur’ân-ı Kerim’de yetmiş kadar ayette geçer. Bu ayetlerin pek çoğunda şükrün bir kulluk görevi olduğu hatırlatılır. İnsanın Allah’a karşı en önde gelen görevlerinden birisinin O’nun sınırsız nimetlerine şükür olduğuna dikkat çekilir. Buna göre Allah’a yapılan şükür, nimet verenin Allah olduğunu bilmek ve o nimetleri Allah’ın rızasına uygun kullanmaktır. Bunun zıddı olan nankörlük (küfür, inkâr) ise Allah’ın verdiği bu nimetleri görmezlikten gelmek, hatta o nimetlerle Allah’a isyan etmektir. (Hayat Rehberi Kur’ân, IV, 156)

            “...Kullarım arasında hakkıyla şükreden pek azdır.” (Sebe’, 34/13) buyuran Allah (c.c.), insana biri “şükür/teşekkür”, diğeri “küfür/nankörlük” olmak üzere iki yol göstermiştir.  (İnsân, 76/13) Yüce Yaratıci ona akıl ve irade vermiştir; ister şükreden biri olsun, isterse inkâr eden biri. (Hadislerle İslam, II, 75)

            Şükür çoğunlukla nimet kavramı ile birlikte kullanılır. Nimet, Allah’ın insanlara verdiği imkân, mal ve rızıktır. Şükretmek, nimeti veren varlığı, nimetin gerçek sahibini görebilmek demektir. (Hayat Rehberi Kur’ân, IV, 156)

            Şükür, mâna bakımından hamd ile birbirine yakın olmakla birlikte hamd, şükr kavramına göre daha genel bir mânaya sahiptir. Hamd, iyilik yapana övgüyü de içerir. Şükr ise nimet ile bağlantılı olarak kullanılır. Hamd bazen şükr yerine kullanılsa da şükr, hamd yerine kullanılmaz. (Hayat Rehberi Kur’ân, IV, 156)

   Şükür, Yüce Allah’ın sayısız nimetlerine karşı kalp, dil ve beden ile övgü ve teşekkürde bulunma, nimetleri saygı ile itiraf etmektir. Kalbin şükrü, nimetleri verenin Allah olduğuna inanmak; dilin şükrü, Allah’ın verdiği nimetlere hamdetmek; bedenin şükrü, varlığını Allah’ın rızasına uygun bir şekilde sürdürmek, namaz, oruç gibi ibadetleri eda etmek ve Allah’ın yasaklarından uzak durup buyruklarını yerine getirmek; malın şükrü ise sadaka ve zekât vermektir. (Hadislerle İslam, II, 75)

            “Yiyip şükreden kimse sabrederek oruç tutan kimse gibidir.” (Tirmizi, Sıfâtü’l-kıyâme, 43; İbn Mâce, Sıyâm, 55) buyuran Hz. Peygamber (sav) ayakları (ya da bacakları) şişinceye kadar (gece) namaz kılardı. Bu durum hakkında ona bir şey söylendiğinde, ‘Şükreden bir kul olmayayım mı?’ derdi. (Buhari, Teheccüd, 6) Allah Resûlü’nü mübarek ayakları ya da bacakları şişinceye kadar ibadete yönlendiren duygu, Allah’a şükretme duygusudur. 

             Sözlerimi Hz. Peygamberin bir duası ile bitirmek istiyorum: “Allahım! Seni anmak, sana şükretmek ve sana güzelce kulluk etmekte bana yardım et!” (Ebû Dâvûd, Vitr, 26; Nesâi, Sehv, 60, Tirmizi, Zühd, 30)

   Yüce Mevlâ, bizleri kendisine layıkıyla şükreden kullarından eylesin.

    Şehr-i Ramazan’ın feyiz ve bereketi üzerinize olsun...