Ünlü keman virtüözü İlyas Tetik’in intihar ettiğini öğrendim dün akşam, sosyal medyadan. Bazı haber siteleri “ölümünün altında yatan sebep henüz belirlenemedi” diye yazarken, bazı siteler ise “çektiği geçim sıkıntısından dolayı yaşamına son verdi” diye yazıyordu...

O an, bizim evin kadınlarının söyledikleri sözler çınladı teker teker kulaklarımda.

Küçükken ninemden (babaannemin annesi) duyduğum bir söz vardı “genç ölümü çok da aç ölümü yok” derdi.

Babaannem de “ekmek aslanın ağzında” derdi sıkça.

Sonra bu söz, annemle birlikte yerini “eskiden ekmek aslanın ağzındaydı şimdi ise aslanın midesinde”ye bıraktı.

Tabi o zamanlar küçüktüm, bazı sözler atasözü ya da deyimden öteye geçmiyordu benim için.

Şimdi geriye dönüp baktığımda (ileriye bakmak her zaman iç açmıyor çünkü) “meğerse kuşak kuşak nasıl da özetlemişler bazı şeylerin en net halini” diyorum kendi kendime, özellikle de içinden baktığım şu zaman diliminde.

Sonra eklemeden edemiyorum “eskiden çalışana iş varmış, aslanın midesinde de olsa bir ekmek varmış. Şimdi ise, bazı meslek grupları için, ne iş var ne de ekmek var” diye.

Covid-19 salgınıyla birlikte bazı meslek gruplarının elinden ekmekleri alındı resmen. Bunların en başında gelenleri ise tiyatrocular ve müzisyenler -özellikle de yerel müzisyenler-.

Bu meslek gruplarından pek çok kişinin, geçim sıkıntısından dolayı yaşamına son verdiğini duyar olduk sosyal medyadan.

Evet, yalnızca duyuyoruz.

Duyuyor ve bir sonraki habere geçiyoruz.

Ölümlerin altında yatan sayfalarca alt metni ne okumayı ne de dinlemeyi beceremiyoruz.

Eğer ki bakmak ile görmek ve duymak ile dinlemek arasındaki farkı idrak edebilseydik, pek çoğumuzun hemen her gün kendisine, usanmadan şu soruyu sorması gerekirdi (yani benim kanaatimce);

“Covid-19’dan ölmeyeni öldüren yoksulluğun altında yatan sebepler neler ?” diye.

Cevaplamaya istediğiniz sebepten başlayabilirsiniz...