Kültürden kültüre değişmekle birlikte, hemen hemen her toplumda, yazılı olmayan pek çok görgü kuralı bulunmaktadır. Bu kurallar zaman içinde değişikliğe uğrasalar da, neredeyse hepsinin nihai amacı; bireyler arasındaki ilişkilerde hem yol göstermeleri hem de özgürlük alanlarının sınırlarını çizmeleri olsa gerek.

Dolayısıyla bu kurallar bireyleri özgürleştirirken aynı zamanda o özgürlüğün sınırlarını da belirlemektedir.

Ancak “söz uçar yazı kalır” diyenin varmış bir bildiği. Çünkü öyle bir zaman geliyor ki, tek tek her yere yazmak istiyor insan, yazısız olan bu kuralların hepsini. Zira ihlali, çoğu zaman saygısızlık anlamına gelirken, kimi zaman da özel alanın işgali anlamına gelmektedir.

Bu kurallarının ihlali noktasında, son zamanlarda rahatsız olduklarımdan yalnızca bir tanesinden bahsetmek istiyorum.

İnsanların tanımadıkları birine  seslenirken kullanmış oldukları üsluptan.

Örneğin; tanımadığım ya da samimi olmadığım insanların bana "naber" diye hitap etmeleri beni çok rahatsız ediyor.

Ya da ben "siz" derken karşı tarafın "sen" demekte ısrar etmesi.

Çünkü makamınız ve ünvanınız ne olursa olsun, size “siz” diye hitap eden birine, “sen” diye hitap edilmez. Bulunduğunuz makam ve sahip olduğunuz ünvan size bu hakkı vermez.

Bunu adı, bir tarafın egoist ya da  samimiyetsiz olması,  diğer tarafın ise samimi olması demek değildir.

Bunun adı, bir tarafın bazı sınırlar içinden seslenirken diğer tarafın sınır ihlali yapması demektir.

Zira bir sınırı ihlal etmek için her zaman fiziksel temasa gerek yoktur. Bazı seslenme biçimleri de birer ihlal şeklidir.

Dolayısıyla tanımadığınız ya da samimi olmadığınız insanlara seslenirken özen gösterin.

En azından ben, karşı tarafa seslenirken gösterdiğim özenin, bana seslenilirken de gösterilmesini talep ediyorum, mesela.

Kimsenin sınırlarını ihlal etme hakkım olmadığını ve kendime seslenilme biçimini seçme hakkım olduğunu düşünüyorum çünkü.