Cengiz Aytmatov’un Kırmızı Eşarp adlı eserinden yola çıkılarak, Atıf Yılmaz tarafından sinemaya uyarlanan Selvi Boylum Al Yazmalım filmi, ilk bakışta bir aşk filmi gibi dursa da aslında alt metinde pek çok değeri seyirciye sorgulatmaktadır.
Köylü kızı Asya ile kamyon şöforü İlyas, aşık olup evlenirler ve bu evlilikten Samed isminde bir çocukları olur. Ancak evlilikleri İlyas’ın çok fazla içki kullanması ve başka bir kadınla birlikte olması üzerine bozulur. 
Çok uzun bir süre geri döner diye İlyas’ı bekleyen Asya, sonunda oğlu Samet ile birlikte evden ayrılır. Sonrasında ise karşısına Cemşit çıkar. Cemşit hem evini hem de kalbini Asya ve oğlu Samed’e açar. Aradan çok uzun yıllar geçer, Samed büyür ve Cemşit’e baba demeye başlar. Ve bir gün İlyas geri döner.  Asya, İlyas ve Cemşit arasında kalır. Filmin sonunda ise İlyas’ı değil Cemşit’i seçer.
***
Filmi ilk izlediğimde, Asya İlyas'a gitmediği için üzülmüştüm. Ben olsaydım İlyas’a giderdim diye düşünmüştüm. Ama şimdi düşününce “kesinlikle Cemşit'e giderim” diyorum. Çünkü zaman ilerledikçe, insan daha iyi anlıyor, sevgiden daha kıymetli başka değerler olabildiğini. Saygı gibi, güven gibi, emek gibi mesela. İçinde bunların olmadığı sevgi insanı tüketmekten başka bir işe yaramıyor diye düşünüyorum. Ha siz diyorsanız ki bunlar olmadan da olur, saygı duyarım.
Ve son olarak şunu da hatırlatmak isterim; “Sevgiyi muhteşem bir iyilikle, yücelikle birlikte düşünmek gibi evrensel bir hatamız var. Oysa bencil bencilce sever, zalim zalimce. Mori Morisso’nın da dediği gibi sevgi asla sevenden daha iyi değildir” (Kpss, 2020), cümlesinin ne kadar haklı bir cümle olduğuna dair belki de en güzel örneklerden biridir, Selvi Boylum ve Al Yazmalım…
Tükenip, tüketmeyeceğiniz sevgilerle selamlar.
Sana da selam,  İlyas (ve gibileri). 
En çok da size selam, Cemşitler ve Asyalar.