Çocukluğumun önemli bir kısmını prematüre olarak dünyaya gelmem nedeniyle hastanelerde geçirdim. Önceleri hayatta kalabilmek için sonraları da yürüyememe engelimi aşabilmek için. Şu an hayati fonksiyonları itibariyle sağlıklı bir birey olsam da,  yürüme adına olan engelimi aşamadım. Fakat inancımı yitirmiş değilim, hala bir gün bunu başarabileceğimi düşünüyorum.

Biliyorum ki, dünya mucizelerle dolu. Bir gün böyle bir mucize ile tanışmak en büyük dileğim.

      Fiziksel olarak bir engelim olsa da bunları yok sayarak hayatın diğer alanlarında var olduğumu biliyorum.  Elimden geldiğince yapıyor ve yapmaya çalışıyorum. Bunlardan birisi de yazmak. Düşüncelerimi yazıya dökmek ve bunları paylaşmak. Amatörce olsa da bunları yapabildiğim bir medyanın olması beni ziyadesiyle mutlu ediyor. Hayata dair yazdığım yazılarımdaki düşüncelerimin çevremde ve okuyan bireylerce takdir edilmesi ayrı bir keyif veriyor.

      Bunların dışında okumayı da çok seviyorum. Okudukça bilgi birikimimi daha da arttırıyorum. Okumanın yaşı yok. Ömrüm yettiği ölçüde okumaya devam edeceğim. Herkesin de okumasını tavsiye ederim. Çünkü okudukça ve bilgi sahibi oldukça cehaleti yener,  aydınlık yarınlara katkı sağlarız.  Zamanım yok, bu yaştan sonra okuyup da ne olacak,  okumak karın doyurmuyor gibi bahanelere sığınarak okumanın erdeminden kendinizi soyutlamayın. Hem dinimizde de ilk emir oku değil midir?  Yazmasanız da okuyun hep okuyun...

Sevgiyle kalın...