Sevgili okurlar,

Bildiğiniz üzere öğretmenlik ve eğitim kurumu yöneticiliği yapıyorum. Meslekte geçirdiğim 13 yılın en başında üstad hocalarımız “Vatanın bağımsızlığı ve gücünü gençlerin yüreğindeki azmin göze vurduğu ışıktan anlarsın” demişti ve hep öğrencilerimin gözlerindeki ışığı görerek kendimi güvende hissederdim.
Bu aralar çocukların gözünde ürkek yalnız kalmış çaresiz bir bakış görür oldum. Zaten zor bir süreç olan üniversite hazırlık maratonuna hazırlanamamak ve hayallerinden uzakta kalmak gençleri uçsuz bir korku tüneline sokmuş olmalı.  Sokağa çıkabildikleri saatlerde yanıma geldiklerinde “Hocam bizi karanlık tünelden çıkar, korkuyoruz” feryadı gözbebeklerini sarmış gençlerin.
Yöneten büyük amcaların sadece kendi ihtiras ve çıkarları için birbirlerini karalayıp durduğu, gençlerin çığlığına kulaklarını tıkadığı bir ülkede ümitsizce gelecek arayan gençler; hocalarına tutunmaya çalışıyor. Salgın döneminde hep en fazla fedakarlık yapanlar onlar oluyor. Ama büyüklerin bilinçsizliği onları hayallerinden daha da uzaklaştırıyor.
Eğitim bu ülkenin en güçlü lokomotifi. Büyük amcaların illaki vardır bir bildiği ama AVM’lere hes kodu ile girilebilen bir ülkede gençler hayallerinden uzağa itiliyor evlere mahkum edilerek. “Tedbirler önce cahil kitlede alınmalı” diyor gençler. Biz zaten dikkatliyiz bırakın bizi hayallerimiz için eğitimimize devam edelim diye bağırıyor hepsi.
Gençler akli bilimlerin önüne nakli bilimlerin geçmesine isyan ediyor.
Sağlık illaki önemli ama bir nesil kayboluyor! Bu daha büyük pandemileri doğuracak. Önceliğimiz gençler olmalı demek çok demode geliyor bana ama bu böyle…
                Unutmayalım! Bir neslin iradesi, inancı ve bu doğrultuda başarısı, ülkece bağımsız ve çağdaş yaşamı peydah eder. Gençlere sadece öncelik verelim onlar bu niteliklere sahip…