Posta Kutusundaki Mızıka kitabının bir yerinde yazar şöyle diyor ;

"Bu sabah kuş sesleriyle uyandım. Ne güzel değil mi?

Hayır, güzel değil!

Açık penceremden ok gibi dalıp yastığıma saplanan karga sesleriydi.

Kuş sesleri dediğimde aklına asla karganın gelmediğini biliyorum.

Bu, karganın da bir kuş türü olduğunu bilmeyişinden değil, karganın türünün en önemli özelliği olan güzel bir ötüşten mahrum oluşundan elbette.

Yüzümü yıkarken acaba diyordum; acaba türümüzün en önemli özelliklerini taşıyor muyuz?

Hareketlerimiz ve sözlerimiz nerelere saplanıyor?

Acaba ‘insan’ denince hatırlanıyor muyuz?" (Ural, 2019:49).

Sahi insan denince zihninizde beliren insan profilleri hangileri?

Bu profillerin içini ilk neyle doldurmayı yeğliyorsunuz?

Soyut gibi görünen ama aslında çoğu zaman en somut haliyle karşımıza çıkan, vicdanı koydunuz mu mesela çizdiğiniz profilin içine.

Yoksa "insanı hayvandan ayıran şey aklımızdır" lafına takılı kalıp, "insan düşünebilen bir canlıdır mı?"dediniz.

İnsanın düşünebiliyor oluşunu yüceltip kendi kendinize içten içe sevindiniz mi sonra, en nihayetinde ucu size de dokunuyor sonuçta.

Bana sorarsanız bu dünyanın sonunu getirebilecek olan şeylerden biri de insan aklı dediğimiz şey olacak.

Aklını vicdanıyla terbiye edememiş olanlarınki...

Her neyse ne diyorduk?

İnsan denince zihnimizde beliren profiller hangileri diyorduk.

Ama galiba soruyu yanlış yerden sordum.

Düzeltiyorum.

"Tıpkı kuş sesi denince pek çoğumuzun aklına karganın gelmeyişi gibi, insan denince de aklımıza gelmeyen, profiller hangileri?"

Bence  tam da buradan okumak lazım, akla gelenden değil gelmeyenden.

Gördüğünden değil farkına bile varmadığından.

Önünde düğmelerini iliklediğinden değil, yanından geçerken yüzüne bile bakmadığından.

Ezberlerinden değil tam da ezberlerini bozan yerden.