Zaman zaman, herkes gibi benim de gelirdi aklıma ölüm.

Sanki çok uzaktaki bir şeyin akla gelişi gibiydi hep.

Bu defa aynada gözlerimde gördüm sanki onu.

“Belki de 14 güne kalmaz ölürsün” dedim kendi kendime.

Ve sonra çok daha fazlasını…

Çok ilginç, kendimle yaptığım iç konuşmalarımda hissettiğim şey korku değildi.

Belki de telefonda gün boyu duyduğum “korkma” telkinlerindendir bilmiyorum.

Ya da belki,  aklıma gelen Turgut Uyar'ın bir dizesi ile bir zamanlar o dizelere karaladıklarımdandır, onu da bilmiyorum.

Ama galiba tam da şimdi o dizeleri ve o karalamaları okuma zamanıydı belli ki.

Yoksa durduk yere niye gelsin ki aklıma?

"Güzel günlerim vardı yağmurla ıslanan,

Ve güzel gecelerim masallarla dopdolu.

Her şey, her şey güzeldi, gözyaşı, dünya, zaman,

Böğürtlen topladığım ıssız, tozlu köy yolu,

Güzel günlerim vardı yağmurla ıslanan..." der Turgut Uyar.

Ne zaman bir böğürtlen yiyecek olsam bu dizeler gelirdi aklıma.

Bir de şimdi geldi işte...

Ve ne zaman bu dizeler ile devamını okusam, “ona bu dizeleri yazdıran neydi acaba?” diye düşünürdüm kendi kendime, içim burulurdu sonra.

Ama öte yandan da, o güzel günlerin kendi adıma var olduğunu düşününce küçük bir tebessüm ederdim.

Sonra da inceden utanırdım.

Başkasının zor durumunu görüp kendi haline şükredenler gelirdi çünkü aklıma.

Kendi haline şükür ederken karşıdaki için bir şey yapmayanlar mesela...

Ama ben yapmayanlardan değil, yapmaya çalışanlardanım Turgut bey amca.

Muhtemelen yaşasan çok görmezdin sen de, senin için içimi burkan dizelerine kendi adıma tebessüm edişimi.

Gördüğün günler güzel miydi bilmiyorum.

Ama güzel günler görmeyi umuyormuş insan, onu anladım.

Hem senin de dediğin gibi;

“Halbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta

Her şey naylondandı o kadar”

...