Yazımın başlığında da yazdığım gibi bunalıma girdiğim zaman kendimi tanıyamıyorum, yüreğimin derinliklerinde bambaşka bir karakter can buluyor sanki istediğim hayat başka yaşadığım hayat başka bazen diyorum ki kendi kendime keşke hiç büyümeseydim hep çocuk kalsaydım sokakta koşup oynasaydım ama kaderin önüne geçilmiyor.

Kalbimde tapulu kaldı bu buruk acı bir yandan da kendimi soru yağmuruna tutuyorum yürüseydim şu anda olduğu gibi mutlu olabilecek miydim?

İşte o kısım tartışmaya açık bir konu üzerinde sabaha kadar konuşulabilir.

Bir Kızılderili atasözü der ki:

İnsan vücudu senden izin almaksızın yaşlanır ama ruhun sen ise sen izin vermedikçe yaşlanmaz.

Bende ruhumu yaşlandırmak istemiyorum.