Geçenlerde bir ortamda biri ile tanıştım. Yerel bir kurumda yöneticiymiş. Herkes başkanım falan diye hitap ediyordu.
"Bey" diye hitap ettim, çünkü makamında değildik ve ayrıca benim başkanım da değildi kendisi. Oradaki pek çok kişi için de öyleydi aslında. Ama onların hitap tercihleri başkaydı saygı duymak lazımdı elbette.
Fakat herkes benim gibi düşünmüyordu tabi, içlerinden biri ilk fırsatta "niye bey diye hitap ettin?" dedi. 
"Olması gereken o değil mi? Şuanda o kişinin makamında değiliz, sosyal bir ortamdayız. Kaldı ki sizin başkanınız benim başkanım değil. Ben memleketinize misafir olarak geldim. Onu başkan olarak kendinize siz seçtiniz, benimki benim memlekette" dedim güldüm, geçtim.
Sonra kendi kendime düşündüm, neyseki yerel bir kurumda başkandı bu kişi kıdemi biraz daha fazla olsaydı kaç kişiden uyarı gelirdi acaba diye.
İnsanlar bazı mevkilerde bazı statüye sahip kişilere "bey", "hanımefendi" gibi hitapları saygısızlık olarak algılıyorlar. Halbuki kişiye makamının dışında, insan olduğu için gösterilen saygının bir göstergesi buna benzer hitap türleri.
Ve biri geçici iken diğeri baki olan.
Sonra aklıma  Kağıt Bardak hikayesi geldi. Hatta kendi kendime hayıflandım. "Tüh" dedim "keşke o gün gelseydi bu hikaye aklıma da beni uyaran kişiye okuyabilseydim."
Neyse şimdiye nasipmiş hikayeyi paylaşmak. Hikaye şöyle;

"Eski bir bakandan bir konferansta konuşma yapması istenmişti.
Elinde kağıt kahve bardağı ile kürsüye çıktı ve konuşmasına başladı.
Ama kafasının başka yerde olduğu sanki anlaşılıyordu.
Daha bir iki cümle söylemiş iken durdu, kahve bardağından bir yudum aldı ve sonra bir süre bardağı kaldırıp baktı. Derin bir nefes aldı ve "biliyor musunuz ne düşünüyorum?" diye sordu.
Bu konferansta geçen yıl da, hem de aynı kürsüde konuşmuştum.
Tek bir fark vardı; o zaman hala bakanlık görevim sürüyordu.
Buraya gelirken bana business class bileti alınmıştı, hava alanında beni bir limuzin ve eskort araba bekliyordu.
Beni önce bir otele götürmüşlerdi.
Otel müdürü beni otelin kapısında karşılamış ve kral dairesine çıkarmıştı.
Ertesi sabah lobide benim odadan inişimi bekleyen bir heyet vardı.
Beni yine aynı limuzinle bu salona getirmişlerdi. Özel bir kapıdan içeri almışlardı.
Çok şık bir bekleme odasında konferansı beklerken, porselen bir kapta kahve ikram etmişlerdi. Sonra da beni salona aldılar ve en ön sırada ayrılan yerime geçmiştim.
Eski bakan derin bir nefes aldı, seyircilere gülerek bir süre baktı ve devam etti:
Fakat bu yıl, karşınızda bir bakan olarak bulunmuyorum."
Bir an durdu ve sonra: Dün buraya, kendi ödediğim uçak bileti ile uçtum.
Beni hava alanında kimse karşılamadı. Otele taksi ile geldim.
Kendi odama kendim çıktım. Bu sabah buraya otelden yine taksi ile geldim.
Kapıdan girerken güvenlikten geçtim, hüviyetimi alıp listede olduğuma emin olmadan salona almadılar bile. Sonra da bulabildiğim yerde oturdum.
Canım kahve istedi ve görevliye sordum; bana dışarıda kahve makinesi olduğunu söyledi.
Ben de çıktım ve şu gördüğünüz kağıt bardağa kahveyi kendim doldurdum.
Seyirci gülmeye başlamıştı. Sanıyorum geçen yıl,  porselen bardak bana sunulmamıştı. Makamıma sunulmuştu. Benim asıl bardağım işte bu.
Konuşmanın bu noktasında gülüp alkışlayan seyircilere kahve bardağını kaldırıp gösterdi.
Alkışlar bitince de şunları söyledi; Size verebileceğim en iyi ders bu işte.
Bütün o övgüler, hizmetler, avantajlar rütbeniz, rolünüz, makamınız içindir. Size ait değildir.
Ve bir gün, makamınızı görevinizi bitirdiğinizde, porselen bardağınızı halefinize verirler.
Çünkü, aslında hep layık olduğunuz kağıt bardaktır..." (Simon Sinek'in 'Liderler En Son Yer ' kitabından alıntıdır.)

Bazı mevkilere gelmek bazıları için çok 'kolay' olsa da bazıları için ciddi anlamda emek vermek demek.
Emek verenlerin makamına ve mevkisine saygım olmakla birlikte, yalnızca insan olduğu için herkese saygının gösterilmesi gerektiğini düşünenlerdenim. O yüzden bey ya da hanımefendi gibi hitaplar bende başkanım gibi hitaplardan hep önce geldi. Saygısızlıktan değil tam aksine makamdan önce insana duyulan saygıdan.