Hemen karşımda 70 yaşlarında bir adam oturuyor. Ensesi çekti dikkatimi ilk anda. Nedendir bilmem dedem geldi aklıma. Dedemin ensesi de  öyleydi kırış kırış… 
Ne kadar da çok benziyor dedeme diye geçirdim içimden.  Tıpkı bir bebeğin kokusunun diğerine benzediği gibi yaşanmışlıkların çizgileri de benziyormuş demek ki…
“İnsandık çünkü benziyorduk birbirimize” diye içimden geçirirken, 17-18 yaşlarında bir genç kadın masaya küçük bir kağıt bıraktı. 
Kağıtta babasını akciğer kanserinden kaybettiği, üç kardeş oldukları, annesinin ev işlerine gittiği yazıyordu. Sessizce yardım toplamaya çalışıyordu. Vapur iskeleye yaklaşırken genç kadın sesli bir şekilde kağıtta yazanları okuyarak sesini duyurmaya çalıştı insanlara. Ama kimse önemsemedi onu. Hiç kimsenin kendisini önemsemediğini gören kadın, sessizce “tüküreyim böyle dünyaya” dedi. Ve az önceki düşüncem yerle bir olmuştu. 
İnsandık ama çok da benzemiyorduk belki de birbirimize… 
Kadına hak verdim sonra, dünyaya tükürmek noktasında.
Haklıydı.
Haklı olması kağıtta yazanların doğru olması ya da olmaması ile ilgili değildi. Haklı olduğu nokta; insanların doğru olma ihtimali olan bir duruma kulaklarını tıkayışlarıydı. 
Böyle bir durumun doğru olma ihtimali vicdanlara dokunmuyorsa, cüzdanındaki 0,25 kuruşu dahi vermeye niyet edemiyorsa insan, her şeyden önce bağıra bağıra bir şeyler anlatmaya çalışan birini dinlemiyorsa diğeri, bazılarının varlığının yokluğuna alıştırdıysak kendimizi, bakıp ama görmüyorsak, duyup ama dinlemiyorsak dokunup ama hissedemiyorsak, belki de en rasyonel olan şey tükürmekti böyle bir dünyaya. 

Ardından hatırlamaktı bir şarkının şu sözlerini;
“İki göz yeter
Görmeyi bilsen
Gönül seslenir
Bir duyabilsen”

Ve sonra idrak edebilmekti bazı şeylerin senin yüzünden/sayende, benim yüzümden/sayemde, bizim yüzümüzden/sayemizde olduğunu.